ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΝΑ ΔΟΥΛΤΣΙΝΕΑ

Ο διαγωνισμός για το μικροδιήγημα με θέμα τον Δον Κιχώτη ήταν πρόκληση όχι μόνο γιατί έπρεπε μέσα σε 150 λέξεις να παρουσιαστεί μια αφήγηση, αλλά και γιατί το ζητούμενο ήταν ένας δημιουργικός διάλογος με αφορμή κάποια κομμάτια του αρχικού βιβλίου.Εγώ, είπα να δω τη σκηνή με τους ανεμόμυλους από την ανάποδη. Όχι, ο Δον Κιχώτης δεν ήταν τρελός!

Ἰ­ω­άν­να Ἀμ­πα­τζῆ

Γιὰ τὴ Δό­νια Δουλ­τσι­νέ­α

ΟΥΣ ΤΟ ΕΙΧΕ ΨΙΘΥΡΙΣΕΙ ὁ ἄ­νε­μος ποὺ τὰ μαρ­τυ­ρά­ει ὅ­λα κι ἀ­πὸ ἐ­κεί­νη τὴ μέ­ρα δὲν ἔ­βρι­σκαν ἡ­συ­χί­α. Πρώ­τη φο­ρὰ εἶ­χαν νὰ ἀν­τι­με­τω­πί­σουν ἕ­ναν τό­σο φο­βε­ρὸ κίν­δυ­νο, ἀ­λί­μο­νο, ἡ μοί­ρα τους ἦ­ταν προ­δι­α­γε­γραμ­μέ­νη. Για­τὶ μπο­ρεῖ νὰ γνώ­ρι­ζαν χί­λια δύ­ο πράγ­μα­τα, μπο­ρεῖ νὰ σή­κω­ναν βου­νὰ μὲ τὰ χέ­ρια τους, νὰ ἔ­λι­ω­ναν πό­λεις στὸ πά­τη­μά τους, ἀλ­λὰ δὲν εἶ­χαν μά­θει πο­τὲ νὰ ἀ­γα­ποῦν. Ἦ­ταν γί­γαν­τες. Δὲν ἤ­ξε­ραν τὰ τερ­τί­πια τοῦ ἔ­ρω­τα, δὲν εἶ­χαν αἰ­σθαν­θεῖ πο­τὲ τὶς βου­τι­ές του, τὰ ρί­γη του, τὰ χτυ­πο­κάρ­δια του. Πῶς νὰ ἀν­τι­με­τω­πί­σεις κά­τι ποὺ δὲν γνω­ρί­ζεις; Στὴν ἀρ­χὴ ἔ­νι­ω­σαν τὸ ζε­στὸ ἀ­έ­ρα στὸ πρό­σω­πό τους, ὕ­στε­ρα μιὰ λόγ­χη, ἕ­να βέ­λος, μιὰ αἰχ­μὴ ἄρ­χι­σε νὰ τοὺς τρυ­πά­ει ἕ­ναν ἕ­ναν. Κου­νοῦ­σαν μὲ ἀ­πελ­πι­σί­α τὰ χέ­ρια τους κα­θὼς ἔ­βλε­παν τὰ πό­δια τους νὰ ρι­ζώ­νουν στὴ γῆ. Δυ­να­τὰ τὰ ξόρ­κια. Ἄ­νι­ση μά­χη. «Γιὰ τὴ Δό­νια Δουλ­τσι­νέ­α!» ἦ­ταν οἱ τε­λευ­ταῖ­ες λέ­ξεις ποὺ ἄ­κου­σαν πρὶν με­τα­μορ­φω­θοῦν σὲ ἀ­νε­μό­μυ­λους.

Μου άρεσε ιδιαίτερα η μεταφορά του κειμένου μου σε πολυτονικό...

ΠΗΓΗ:
https://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/tag/%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%84%CE%B6%CE%AE/